U POTRAZI ZA ANDOM je serija članaka akademskog slikara Muhameda Kafedžića Muhe. Članci se objavljuju svakog ponedjeljka u 12 sati. Čitamo se i sljedećeg ponedjeljka…
http://muhaonline.com/

Autor: Muhamed Kafedžić Muha

Tata, a gdje su majmuni

Prva tri dana u Tokiju stopila su se u jedan u mom sjećanju. Jet lag u kombinaciji sa kulturnim šokom izazvaće u meni osjaćaj plivanja u brzoj rijeci, gdje mi povremeno izranjanje iz vode otkriva fascinantan prizor koji odmah za tim nestaje, ne pružajući mi vremena da mu se dublje posvetim. Prvo, trebalo je opremiti stan u koji smo se uselili. Kuhinjski pribor uzimamo u Daisu, gdje skoro sve svakodnevne stvari koštaju 100 yena ili otprilike 2KM. Za 100KM opremite kompletnu kuhinju sa tanjirima, kašikama, čašama, šerpama, noževima, sredstvima za čišćenje. Prvu noć spavamo svi zajedno pokriveni jednim velikim jorganom. Djeca se i sad sjećaju te noći i s vremena na vrijeme pitaju kad ćemo opet spavati tako. Ne znam jesam li rekao da smo stigli u Tokijo kad je sakura (trešnjin cvat – behar) bio na 100%. Doslovno, u Japanu se mjeri stepen koliko je trešnjin cvijet probeharao. Ono, navij ba sakuru na 100%. U realnosti to izgleda k'o da je na 150% i ide na 200%.

Prvo jutro budimo se, sakura nas pozdravlja kroz prozor naše spavaće sobe. Ja pripremam Bialetti moku sa Franck kafom ponesenom iz Bosne. Žena i ja naštimali stolić u dnevnoj sobi pokraj prozora, gleda na njako drvo, drugu zgradu i parking od distributera plina u Tokiju. U Tokiju 🙂

Žena ode da se stuspasi na pos'o, ja ostajem sa dicom, između jave i sna, levitiramo između kunjanja, odlaska u Daiso, kratkog upada u park i obilaska Seiyu super marketa, gdje sve izgleda isto k´o kod kuće, osim što nije. Ja pravim miso supu sa friškim tofuom, žena stiže na ručak i priča o svemirskom brodu Shinjuku station, o high rise zoni na Yotsuyi , o pogledu na Shinjuku iz kancelarije na Sophia Univerzitetu, o profesorima i studentima koji sjede ispod krošnji trešnje i uživaju u hanamiyu (posmatranju trešnjinog cvata). Ja se krstim i govorim „tobe-ja-rabi i to da doživim“, aman, aman, čest usklik u sevdalinkama.

Već vidim, baggio prevrće očima, konta, joj jes´ ga frajko razvuko, nikad neće do Anda doć´, ocami, jel konta on da je ovo stranica Udruženja arhitekti BeHa, a ne Literarno obdarene izgubljene generacije iste države. Halal olsun. Helem, treći dan, na svetu nedelju, namah ujutru izlijećemo do obližnjeg shopping centra da uzmem još neke potrepštine, poput jastuka, deka i tako to. Oko nas kućice, jednospratnice, k´o naše male vikendice, a svaka u drugačijem stilu. Svaka peta od betona, čista Andoština, a pokraj nje japanska tradicionalna, sa malim bonsai parkovima ili sobama za čaj ili svetištima. U jednom momentu ispred nas ukaza se zgrada od velikih betonski formi, piše, Muzička škola. Pokraj nje ćemo prolazit svaki drugi dan, jer nam je na putu za Sengawa pijacu i Kaldi coffee farm, al o tome poslije. Dakle, ova muzička škola je prva privatna muzička škola u Japanu, Toho Gakuen School of Music. Arhitekturu i izvedbu zgrade škole radio je Nikken Sekkei arhitektonska firma iz Tokija, koja postoji još od 1900., a najveći objekt koji su radili je Tokyo Skytree. Kažu da je i Tadao Ando nešto bio uključen u isti u ranoj fazi projekta. Pretpostavljam za betonske temelje. Ljepotu ove zgrade možete pogledati na stranici Nikken Sekkei http://www.nikken.co.jp/ja/work/projects/T030356.html

Sad će opet baggio da kaže, „dobro muha ka´će ba Ando“. Helem, 400 metara sjeverno od muzičke škole Toho Gakuen je Tokyo Art Museum čiji je dizajn potpis'o hadžo lično i personalno, a mislim i da se doslovno potpis'o negdje na betonske zidove u zgradi. Ostatak kompleksa zgrada oko muzeja radio je njegov studio. Ko želi da vidi animirane skice projekta i projekt nek´ ode na stranicu muzeja, ovdi http://www.tokyoartmuseum.com/. Neko će sad reć, „joj, ludila“, međutim ludilo je 600m sjeverno-zapadno od Tokyo Art muzeja, a to je zgrada Kewpie korporacije izgrađena na mjestu gdje je prije bila fabrika Kewpie majoneze. Heksagonalna zgrada sa dijagonalnim betonskim blokovima koji treba da simuliraju cik cak linije majoneze, ne zezam se. A ludilo je unutra, a to je muzej Kewpie majoneze. Više možete saznati o ovoj zgradi na http://www.nikkeibp.co.jp/article/tk/20150126/433143/?P=1

A sada o jednoj jedinstvenoj arhitektonskoj ljepoti Tokija, a to su njegovi parkovi. Na 5 minuta hoda od našeg stana nalazi se Soshigaya park. On spada u prosječne opštinske parkove. Prateći 500 m tok rijeke Sengawe zauzima površinu od 90 000 m². Sastoji se od velikog polja za piknik i razonodu, šetališta dužinom rijeke, 3 dječija igrališta, teniskog terena, fudbalskog terena, terena za bočanje, skate parka, botaničke bašte, platoa za posmatranje rijeke, male bašte za cvijeće, vještačkog jezera, stazom za bicikle, dva javna toaleta (jedan sa prostorijama za bebe i ljude sa posebnim potrebama). Sve ovo piše na tablama koje su postavljene pokraj svakog ulaza u park. Naravno tu su i razna upozorenja šta je i šta nije dozvoljeno u parku. Ko imade vremena nek ih pokuša dešifrovat sa priložene fotografije. Igralište za djecu od 0 – 3 godine se nalazi u šumi od 400 velikih stabala, koja daju prirodni hlad u ljetnom periodu. Sva korita rijeka u Tokiju su obnovljena i služe kao prirodni odvodi kišnice, što znači da u rijeci plivaju šarani veličine od preko 50 cm. I kako je sakura na 100% i nedelja je, pun je Japanaca koji su izašli na piknik da posmatraju trešnjin cvat. Pije se u hektolitarskim količinama. Ali na kraju dana, što je od 17h, a u ljetnom periodu od 19h, kupe stvari, i koliko god da su pijani odnose sve smeće sa sobom. Iako park ima svoje male kante za smeće nikome ne pada na pamet da ugura svoje kese u njih. Doslovno sam vidio Japance kako su iskrivljeni do poda, pijani k'o guzice, nose 3 ogromne vreće smeća kući. Kod nas svako malo naprave Porodični dan na Vilsonovom, i poslije toga Vils izgleda k´o nivo iz Fallouta. Inače je park bio privatna farma do 1975., a planovi za izradnju istog su još bili započeti 1943. pod nazivom Soshigaya Green Park, jer je opština već tad znala da će vlasnik po svojoj smrti donirati imanje u korist izgradnje parka. Mi isto na drogama letimo od jednog igrališta do drugog, djeca na znaju gdje bi- šta bi, al´ najdraže otkriće im je bio ogromni tobogan/kliza od sedre. Žena i ja se grlimo i ljubimo k´o da smo stigli u raj i sva sreća svijeta nam je pružena odjednom. Hodamo obalom rijeke i fotkamo se ispod svake trešnjine grane. U jednom momentu me sin zaustavlja, i kaže: „A tata, gdje su majmuni?“ Gledam u njega, kakvi sad majmuni i onda skontam da mu je jedina referenca na ovako nešto zoološki vrt Pionirska dolina u Sarajevu. „Ostali su u Bosni“, rekoh i nastavišmo dalje.

U sljedećem broju čitajte „Toto, WC šolja koja ti je jaran“ – o japanskim banjama i wc šoljama, jer sam to preskočio da bi ohladio arhitektonsku krv uzavrlu.